Najczęściej występujące pasożyty to:

Owsik ludzki (Enterobius vermicularis)– w Polsce badania masowe wykazały roczne zarażenie owsikiem u 17% dorosłych i 38% dzieci w wieku 7-14 lat; w domach dziecka i izolowanych grupach stwierdzono czasami owsicę u 90, a nawet 100% badanych [1]. Średnio roczny odsetek osób zakażonych w Polsce wynosi około 18%.

Włosogłówka ludzka (Trichuris trichiura) jest kosmopolitycznym nicieniem, który w Polsce występuje najczęściej po owsiku. Częstość zarażenia każdego roku waha się od 2,3 do 25%, a w niektórych wsiach do 90%. Włosogłówka powoduje  bóle w prawym dolnym kwadracie brzucha, biegunka śluzowa, czasami z krwią, bezsenność, stany nerwicowe, zawroty i bóle głowy, niedokrwistość.

Glista ludzka (Ascaris lumbricoides) należy do geohelmintów. Jest pasożytem występującym w jelicie cienkim u około 1/4 ludności świata, a w niektórych regionach u 90% populacji. Pod względem częstości występowania w Polsce, glista ludzka zajmuje trzecie miejsce po owsiku i włosogłówce. Częstość jej występowania jest oceniana od 1 do 18% [9]. W glistnicy może występować: pokrzywka, świąd skóry, obrzęki twarzy i rąk, zapalenie spojówek ,łzawienie, suchy kaszel i inne objawy alergiczne. Ze strony układu nerwowego mogą występować w glistnicy takie objawy jak bezsenność, niespokojny sen, nadmierna pobudliwość nerwowa, czasem objawy przypominające padaczkę. Stwierdzono również, że dzieci dotknięte glistnicą rozwijają się znacznie słabiej pod względem fizycznym i umysłowym. Dr  Irena Wartołowska uważa, że choroba lokomocyjna spowodowana jest inwazją glisty ludzkiej [17].

Glista psia i glista kocia (Toxocara canisi T. cati) podobnie jak Ascaris i Trichuris należą do geohelmintów, którymi może ulec zakażeniu człowiek. Larwy glisty wywołują u człowieka ziarniniaki, a kilka larw może wywołać liczne guzy w tkankach, w których larwy pozostają przy życiu rok, a nawet dłużej.

Tasiemce bąblowcowe (Echinococcus granulosus) i tasiemce bąblowcowewielojamowe ( E. multilocularis) należą do gatunków występujących w Polsce i Europie. Postacie dojrzałe tych tasiemców występują w jelicie cienkim zwierząt psowatych (pies, wilk, lis), a postacie larwalne w narządach wewnętrznych człowieka, jak również zwierząt takich jak: bydło, świnie, kozy oraz gryzonie. Bąblowica nierzadko doprowadza do zgonu żywiciela, zwłaszcza w mózgowej lokalizacji pasożyta. W bąblowicy wątroby objawy guza lub powikłania występują dopiero w kilka lub kilkanaście lat po zarażeniu, zwykle u ludzi dorosłych. Najwcześniej daje o sobie znać bąblowica zlokalizowana w mózgu lub gałce ocznej.

Tasiemiec psi (Dipylidium caninum), nazywany często jest też tasiemcem ogórkowym z racji kształtu członów. Jest on pasożytem kosmopolitycznym psów. W Polsce większość psów jest zarażona tym tasiemcem. Żywicielem pośrednim są pchły.  Zarażenie następuje poprzez przypadkowe połknięcie całej, lub fragmentu rozgniecionej pchły zawierającej larwy pasożyta lub poprzez przypadkowe dostanie się pchły do pożywienia. Opisano liczne przypadki zarażenia u małych dzieci. Są one pojedyncze i bezobjawowe.

Toksoplasma gondii jest kosmopolitycznym pierwotniakiem, pasożytującym wewnątrzkomórkowo w różnych tkankach ustroju człowieka i wielu zwierząt. Niektóre odczyny immunologiczne wskazują na kontakt z tym pasożytem u około 25-90% ludzi na świecie. Toksoplazmoza nabyta w postaci ostrej przebiega z wysoką temperaturą, bólami głowy, objawami zapalenia płuc, mięśnia sercowego, powiększeniem węzłów chłonnych, śledziony i wątroby oraz zapaleniem opon mózgowych i mózgu. Zakażenie matek w czasie ciąży kończy się bardzo często poronieniem.

Wielkouściec jelitowy (Giardia intestinalis) jest również pierwotniakiem kosmopolitycznym. Częstość występowania w Polsce wynosi około 10% u dorosłych i 25-50% u dzieci. Giardioza może przebiegać w postaci jelitowej, żołądkowo-jelitowej, rzekomo-wrzodowej, żółciowo-wątrobowej i innych. U dzieci stwierdza się zaburzenia trawienia tłuszczu i węglowodanów, co łącznie z niedoborem witamin i utratą białka w czasie biegunek prowadzi do niedożywienia i upośledzenia fizycznego.

Pełzak czerwonki (Entamoeba histolytica). W Polsce szacuje się, że występuje u ok. 2% populacji. Pełzaki czerwonki wywołują u człowieka pełzakowicę (amoebosis). Występowanie objawów chorobowych wiąże się z wnikaniem trofozoitów do błony podśluzowej i warstwy mięśniowej ściany jelita grubego oraz powstawaniem rozsianych owrzodzeń martwiczych. Objawy kliniczne choroby zależą od miejsca pasożytowania pełzaków. W ostrej pełzakowicy jelitowej występują biegunki z dużą ilością śluzu i krwi. Drogą naczyń krwionośnych pełzaki mogą przedostawać się do innych narządów powodując ropnie np. wątroby, śledziony, mózgu [10].

Pełzaki wolno żyjące. Właściwości patogeniczne wykazują między innymi niektóre szczepy pełzaków z rodzajów:  Naegleria powodujące zazwyczaj śmiertelne zapalenie opon mózgowych i mózgu; Balamuthia powodujące zapalenie rogówki oka, mózgu, skóry i innych tkanek oraz pełzaki z rodzaju Acanthamoeba powodujące szczególnie ciężkie i trudne do leczenia zapalenie rogówki oka, rzadziej ziarniniakowe zapalenie mózgu, płuc i innych tkanek [11].

Pełzak dziąsłowy (Entamoeba gingivalis) jest kosmopolitycznym pełzakiem bytującym w jamie ustnej człowieka. Występuje przeważnie na brzegach dziąseł, w przestrzeniach międzyzębowych, ubytkach zębów, zatokach przynosowych, w ropotoku zębodołowym, kryptach migdałków oraz w śluzie oskrzelowym.

Nużeniec (Demodex folliculorum,Demodex brevis).Larwy atakując człowieka zatrzymują się w miejscach wiązania odzieży, np. koło pasa, usadawiając się najchętniej koło torebek włosowych i kanalików potowych.